Duivensport nog leuk?
Als ik heb ingekorfd is er altijd die spanning, een spanning die ik achttien jaar gemist heb. Dagelijks je duiven verzorgen en coachen met als resultaat een goede uitslag op zaterdag (of niet). En als dan je duiven oerhard naar beneden komen dan is je dag pas goed. Vroeger stonden we op zondagavond gezellig op het plein op de hoek van de straat soms met vijftien duivenmelkers na te praten. Soms werd zelfs een eerste prijswinnaar thuis opgehaald om hem van hand tot hand te laten gaan. Op maandag avond was er vereniging (wekelijks werd er vergaderd en de winnaar gehuldigd) soms stonden we om half drie in de nacht nog na te kletsen. Dat was duivensport die in mijn gedachte was toen ik in 2010 besloot het stokje weer op te nemen. En in 2011 weer op de wedvluchten te starten.
We zijn nu twee jaar verder, en de duivensport is mij in zijn geheel tegen gevallen, is sfeerloos geworden en iedereen wil er maar geld mee maken op enkele uitzonderingen na. Jaloezie heeft de sport in zijn greep en ook het gebruik van middelen om de duiven tot uitzonderlijke prestaties aan te zetten. In die twee jaar nu al twee goede duivenvrienden verloren. Meestal door toedoen van derde want in vuurtjes opstoken zijn duivenmelkers allemaal kampioen en ook liegen kunnen ze als de besten, zouden beter liegenbeesten kunnen houden. Nee door sommige die hoog van de toren blazen dat alleen zij superduiven hebben en beweren dat liefhebbers zoals als ik maar wat aanklooien zakt mijn broek volledig af. Na twee jaar zou je er zo mee stoppen, maar gelukkig heb ik duiven om ze te verzorgen ,te coachen en zaterdags op te wachten met in mijn gedachten dat ik het die week goed met ze heb voorgehad. Dan knalt er weer zo’n soepkip van mij uit de lucht als een roofvogel op het hok en pakt weer een leuk 1:10 prijsje en voel ik mij weer een groot kampioen, want geloof me sommige met die supersssss zaten toch achter mijn soepkippen.
Kees Commijs sr
Postduivencoach.